Onlangs lanceerde ik samen met Emile den Tex ons project ‘The Postpoet’ tijdens de hackersconferentie OHM 2013. Ik schreef er een korte ‘postpoëticale esthetica’ bij, die nu hier is terug te lezen. Voor de cyberpoëtische nerds onder ons.
Gemeenschap II
augustus 22nd, 2013 § 0 comments § permalink
1 Dennis schrijft over gemeenschap. Maarten
schrijft over gemeenschap. Ook Frank schrijft
over gemeenschap. Volgens Juliana moet je
bijvoorbeeld neuken en dan heb je
2 De schijn van democratie kent geen grenzen.
Zelf heb ik vorig jaar gestemd – ik heb geen spijt.
Ik ga mijn excuses niet aanbieden. Ik leef in schijn
die ongelukkig stemt maar verontschuldig mij niet voor
Gemeenschap
april 29th, 2013 § 0 comments § permalink
I – Juliana Spahr. Ruimte: Hawaii, Amsterdam
The metaphor here of how we
needand how we reach
and certain of us have rights yet
the rights are kept from certain of
usby certain of us who are owning
place.Certain of we have rights and
these rights are written so that
there is a possible keeping, a
keeping away, that denies
gathering.
Het bovenstaande gedicht komt uit de bundel Fuck you, Aloha, I love you uit 2001 van de Amerikaanse dichteres Juliana Spahr. Het is het laatste gedicht in een serie genaamd ‘gathering/ palolo stream’. Daarin beschrijft ze hoe in Hawaii, waar ze destijds woonde, de oorspronkelijke bewoners vechten tegen het innemen van publieke ruimte door er vaak doelloze, particuliere objecten in te plaatsen: in dit geval een niet in gebruik zijnde parkeergarage met een groot hek er omheen. Er loopt niet eens een weg naartoe. Het is een lege, nodeloze ruimte, die louter omwille van het particuliere bezit onttrokken wordt aan de gemeenschap.
Het onttrekken van gemeenschappelijke ruimte, van openbare ontmoetingsplekken, het wegnemen van de plek waar het sociale vormgegeven kan worden is een constant proces, op Hawaii, maar ook hier in Amsterdam. Dat gebeurt zowel op structurele, methodische wijze, in het geval van gentrification zoals vanavond* veelvuldig besproken werd, als op incidentele wijze. » Read the rest of this entry «
Gek
april 6th, 2013 § 0 comments § permalink
“Wij kweken op grote schaal psychiatrische patiënten, oftewel menselijke afvalproducten, met wie wij ons geen raad weten. Dat mag je natuurlijk niet zeggen, want dat is cynisch. Wat echter wel mag, is de bestaande situatie stilzwijgend laten voortduren.” – Arnon Grunberg, ‘Voetnoot’ in de Volkskrant, 25 maart 2013.
Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat Kambiz Roustayi, een Iraanse vluchteling, zichzelf op de Dam in brand stak. Cynisch genoeg is dat dezelfde dag waarop de onuitzetbaren in de Vluchtkerk hun tijdelijke onderkomen zullen moeten verlaten. Op hun site staat een grote ticker ons in fel rood toe te schreeuwen dat ons vreemdelingenbeleid sindsdien, onder de bezielende leiding van VVD en PvdA, enkel verslechterd is.
Destijds werd de daad van Roustayi weggeschreven als de daad van een ‘gek’ en daarmee tegelijkertijd in het psychiatrische domein getrokken en uit het politieke discours geweerd. Inmiddels lijkt men zijn lot volledig te zijn vergeten. Naar aanleiding van de tragische daad van Roustayi en de even onthullende als verontrustende reacties daarop in de politiek, en gedeeltelijk ook de pers, schreef ik destijds samen met Merijn Oudenampsen een artikel over Roustayi’s handelingen dat aanvankelijk verscheen op de website Joop. Ik publiceer het hieronder opnieuw, omdat de problematiek nu in velerlei opzicht prangender en actueler is dan ooit.
DE STEM VAN KAMBIZ ROUSTAYI
Over het offer als politieke daad
Door Merijn Oudenampsen en Matthijs Ponte
Het is pijnlijk dat een politiek vluchteling die elf jaar in de procedure heeft gezeten, uiteindelijk voor het Monument op de Dam, symbool voor de vrijheid die hem onthouden wordt, zich in lichterlaaie zet.
Kambiz Roustayi had elke hoop op honorering van zijn asielverzoek verloren. Afgelopen woensdag, zes april 2011, stak hij zichzelf in brand voor het Monument op de Dam; een dag later overleed hij aan zijn verwondingen. Wat in de Nederlandse publieke opinie stelselmatig wordt beschreven als een wanhoopsdaad van een suïcidale man, is veel meer dan dat. Kambiz Roustayi trad in de voetsporen van de Tunesiër Mohamed Bouazizi die in december de opstand in de Arabische wereld initieerde met zijn dramatische zelfverbranding. Velen volgden zijn tragische voorbeeld in de weken die erop volgden, zo ook Roustayi, op het ‘vrijheidsplein’ van Nederland. De zelfverbranding van Kambiz Roustayi moet daarmee allereerst gezien worden als een politieke daad, geadresseerd aan ons, het Nederlands publiek. » Read the rest of this entry «
NL tegen de MOE-landers
februari 8th, 2012 § 1 comment § permalink
Op Facebook schrijft iemand in reactie op de openlijk discriminerende opiniepeiling van de Partij voor de Vrijheid naar de negatieve ervaringen van Nederlanders met immigranten uit ‘Midden- en Oost-Europa’, in zijn woede dat deze “Xenofobische idioten NL naar de filistijnen helpen”. Het in deze context wel uitzonderlijk ongelukkig gekozen gezegde daargelaten, ben ik het met de strekking van deze opmerking allicht eens. Wel is het gelijk de vraag wat hier precies de connotatie van het logo ‘NL’ is. Want hoe graag de PVV ook wil doen geloven dat er zoiets is als een constant in verdrukking verkerende Nederlandse identiteit, wat ‘NL’ is, is natuurlijk bij uitstek maakbaar. Het is een merk: een fenomeen dat je met gerichte marketing kunt framen. Het probleem is dat de actualiteit ons keer op keer leert dat het Wilders is die aan het hoofd van het hiervoor opgerichte reclamebureau staat.
Om dit effect tegen te gaan, roepen anderen op, eveneens op Facebook, die bakermat van het hedendaagse politiek activisme, om de bijbehorende vragenlijst in te vullen en aan te geven dat er van overlast geen sprake is. Ook dat is sympathiek, maar voelt gruwelijk krachteloos. Ik ben geloof ik maar een matig overtuigd democraat. Dat wil zeggen: zo lang de democratie en de daaraan, toch vooral spreekwoordelijk, verbonden vrijheid niet volstrekt inclusief is, faalt die democratie aan haar eerste en meest fundamentele bestaansvoorwaarde te voldoen en is ze ‘up for grabs’. En dat is meer dan een kwalijk bijeffect. Het is daarom de vraag of het positief beïnvloeden van opiniepeilingen, ongeacht de mate van verwerpelijkheid van de inzet ervan, enige waarde heeft of überhaupt als een serieuze vorm van verzet kan worden gezien. Dat verzet moet fundamenteler zijn. Stringenter en dwingender ook. » Read the rest of this entry «
Gewoon
oktober 3rd, 2011 § 1 comment § permalink
“Niet meer ‘Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht’, maar gewoon strenger zijn als het gaat om het binnenlaten van mensen.” Zo luidt de typering van Geert Wilders van het beleid van het huidige kabinet. Drie woorden vallen gelijk op: ‘Sinterklaasje’, ‘knecht’ en ‘gewoon’. In dat laatste echoot het woord na dat de reflectie op de Algemene Beschouwingen van 2011 in de media, immer bereid tot depolitisatie, zou gaan beheersen: ‘normaal’. ‘Normaal’ in dit geval als in de zin ‘Doe ’s normaal, man’, de woorden die Wilders tegen premier Rutte uitsprak toen die een PVV-kamerlid verweet de zinsnede ‘islamitische aap’ (doelend op de Turkse premier Erdogan) in de mond te hebben genomen tijdens een debat over Turkije.
De kolonisatie van de woorden ‘normaal’ en ‘gewoon’ zijn kenmerkend voor de wijze waarop Wilders het politieke debat in Nederland probeert te domineren. Ik spreek van ‘kolonisatie’, omdat ik meen dat Wilders constant bezig is met een woordenstrijd. Een oorlog die draait om het bepalen van de connotaties die zorgvuldig gekozen woorden met zich meebrengen, iets dat ik beschouw als de talige kolonisatiedrift van Wilders. Woordje-pik. De notie van ‘normaliteit’ staat in die strijd bovenaan de agenda en vormt daarvan zelfs het einddoel. De voor een parlementair politicus wellicht begrijpelijke, hoewel geenszins noodzakelijke, wens om zoveel mogelijk macht te verwerven en daarmee vervolgens de ‘norm’ te kunnen bepalen, wordt uitgebreid naar een strijd om het woord zelf. Het ‘normale’ en ‘gewone’ wordt daarom constant geladen met nieuwe beelden en betekenissen. ‘Normaal’ is het om je niet te herkennen in de vreemde gebruiken van andere mensen. ‘Normaal’ is het ook om je daar aan te ergeren en er vanaf te willen. » Read the rest of this entry «
